თავი პირველი
მირზას ერთადერთი ქალიშვილი, ლილი დაინვალიდდა.
მირზა ექიმი იყო.
მიუხედავად თავისი ფართო კონტაქტებისა სამედიცინო წრეში, საკუთარ ქალიშვილს, ვერაფერი უშველა. გოგონა 15 წლის ასაკში, ინვალიდის ეტლს მიეჯაჭვა…
გოგონა დეპრესიამ შეიპყრო და შინ გამოიკეტა.
მამას, რა საკვირველია, ძლიერ აწუხებდა შვილის ბედი, მაგრამ თავადაც უკვე იმედდაკარგული, ქალიშვილსაც აღარ აიძულებდა ექიმებთან სიარულს. შვილის ღიმილს მონატრებული კაცი მისგან შორს ყოფნას ცდილობდა. არ შეეძლო, თავისი სიცოცხლით სავსე გოგონას სახეზე ღრუბლისფერის ატანა. ამიტომ, ცდილობდა დროის დიდი ნაწილი სამსახურში გაეტარებინა, შინ კი ძირითადად მაშინ ბრუნდებოდა, როდესაც გოგონას ეძინა, დახედავდა ხოლმე მძინარე ქალიშვილს მირზა და ბედნიერებას გრძნობდა, როდესაც ხვდებოდა, გოგონას სახეზე ის საშინელი ფერი როგორ მკრთალდებოდა.
მირზას ცოლი დიდი ხნის წინ გაშორდა, ლილი მაშინ პატარა იყო. დედა არ ახსოვდა. არც ენატრებოდა. მამის სიყვარული კი მის სახეზე მარადიულ ღიმილს ათამაშებდა. იმ დღემდე, სანამ ეტლს არ მიეწება. გოგონას ბებია ზრდიდა, რომელსაც ლილი დედას უწოდებდა. მისი სამყარო სულ რამდენიმე ადამიანით შემოიფარგლებოდა, რომლებსაც გულწრფელ ღიმილს სჩუქნიდა ხოლმე და მათაც უფერადებდა ცხოვრებას…
ლილი ხატავდა.
კარგად ხატავდა.
პორტრეტების ხატვა უყვარდა.
ხატავდა მამას..
ბებიას…
და იმ რამდენიმე ადამიანს ვინც მის სამყაროში ცხოვრობდა…
მას შემდეგ, რაც ვიღაცამ ფეხები მოჰპარა, ხატვას მოუხშირა. იჯდა და ხატავდა. მაგრამ მის ნახატებს ძველებური, სიცოცხლის ელფერი აღარ დაჰკრავდა. თითქოს მისი ყველა ნამუშევარი სულგამოცლილი იყო.
მირზა ძალიან განიცდიდა ყველაფერს, რაც მის თავს ხდებოდა.
დალევა დაიწყო. თავიდან მხოლოდ თავისუფალ დროს სვამდა. ბოლოს სამსახურშიც. ვერ ეგუებოდა ერთადერთი ქალიშვილის განუზომელ ტკივილს და ყველაფრის ჩახრჩობას ცდილობდა ალკოჰოლში. ალბათ, არ იცოდა, რომ უარყოფითი ემოციები თევზებს ჰგავდნენ, თევზების დახრჩობა კი შეუძლებელია, პირიქით, ეს ალკოჰოლნარევი სითხე მათ მეტ გასაქანს აძლევდა. კაციც მეტად იტანჯებოდა.
ბედნიერების ნამცეციც კი აღარსად ეგდო.
Continue reading →
