Advertisements
წარ(სულში) ხელის ფათური
მამა და ვაჟი (სცენარი)
პერსონაჟები:
მამა – 39 წლის ჭაღარა შეპარული მამაკაცი
ვაჟი – 16 წლის გამხდარი საშუალო სიმაღლის
სცენა წარმოადგენს ტიპური ძველი აშენებული ბინის მისაღებს. ცენტრში განთავსებულია დივანი ორი სავარძლით და პატარა ჟურნალების მაგიდით, კედელზე გამჭვირვალე სამოსში გამოწყობილი მოდელი ქალის სურათია გამოკრული. ოთახს ეტყობა არეულობა. იატაკზე ცალი წინდა გდია, ერთ-ერთ სავარძელზე კი ქაოსურად მიყრილი მამაკაცის სამოსის გორაა. დივანზე ზის მამაკაცი, საცვალსა და გახსნილ აბანოს ხალათში გამოწყობილი, თავი ხელებში აქვს ჩარგული, მაგიდაზე საფერფლეში მივიწყებული თამბაქოს ღერი იწვის. კარში გასაღების ტრიალი ისმის, ოთახში შემოდის ვაჟი ჯინსის ფართო შარვალი და რომელიღაც როკ ჯგუფის წარწერებიანი მაისური აცვია. ზურგზე კი სკოლის ჩანთა აქვს ჩამოკიდებული. თმა წამოზრდილი აქვს და შუაზე გაყოფილი, სამკურნალო სათვალეს ატარებს. Continue reading
კოცნების ქურდი (ვერლიბრის მცდელობა)
ჩემი ვერლიბრის მცდელობას გადავაწყდი შემთხვევით ^_^
სოფლელი ბაშვის ფიქრები (მინიატურა)
სოფლის თავში, ბოგირზე ჭიშკრის წინ ტირიფის ხე იდგა, ტოტზე ჩამომხრჩვალი ქალი ეკიდა. ირგვლივ სამეზობლო ირეოდა. ლოყებსა და თავში ხელების შენით, ჩურჩულებდნენ.
„მწვანე ფოთლებშია გახლართული.
ნეტავ როგორ შეძლო ასეთ წვრილ ტოტებზე თავის ჩამოხრჩობა.
რა ლამაზი თმა აქვს – წითური…
ცეცხლისფერი…
ჟღალი…
თანაც ხვეული…
მომწონს, როგორ იბლანდება მის თმაში მწვანე ფოთლები…
ნეტავ, ნორმალურია, როცა მკვდარი მოგწონს?
არამგონია, მაგრამ არც ისაა ნორმალური, რომ მკვდარი ლამაზი იყოს…
ბევრი მკვდარი მინახავს, სოფელში ვიღაც სულ კვდება, ყველა მინახავს…
სიცოცხლეში ლამაზებიც მახინჯდებიან, ზოგჯერ იმდენად, რომ ძნელიც კია ცნობა…
ეს ქალი კი…
თარსი
მე ადამიანები მძულს.
დედამ მითხრა გძულდესო და მძულს.
ადამიანები კარგები არ არიან. ისინი არაფერს აფასებენ. როცა დედას მე და ჩემი სამი და-ძმა გავუჩნდით , წამოვიზარდეთ, ჭამა დავიწყეთ და ბანცალით სიარულიც შევძელით, დედას პატრონმა რაღაც მუყაოს ყუთში ჩაგვსვა და დედასთან ერთად სანაგვე ყუთთან დაგვტოვა. ამის მერე დედამ ჩვენთვის ახალი სახლის ძებნა დაიწყო. ხშირად ვიცვლიდით საცხოვრებელს, ხან სანაგვეზე ვცხოვრობდით, ხან ბუჩქის ძირას. დედა ყოველთვის ფუმფულა იყო, მაგრამ იმ სახლიდან წამოსვლის შემდეგ, საცხოვრებელი ადგილის ხშირი ცვლის და ქუჩა-ქუჩა ბოდიალის, ჩვენთვის საჭმლის მოძიების მცდელობის გამო გახდა. განსაკუთრებით მას შემდეგ რაც რძე საბოლოოდ გაუშრა და ჩვენი კვება სხვა საჭმლით დაიწყო. Continue reading
გოგონა ვარდისფერ პენუარში
იმ დღეს ჩემი საქმრო დამარხეს.
უფრო სწორად, ის რაც მისგან დარჩა.
აიღეს, ჩააწვინეს ხის ყუთში (რომელსაც რატომღაც სასახლე დაარქვეს) თავსახური დააჭედეს და უზარმაზარ ორმოში ჩადეს, მერე ყველამ თითო მუჭი მიწა მიაყარა. შემდეგ ორმო მთლიანად ამოავსეს, არც სარკმელი დატოვეს, არც საჰაერო ნახვრეტი.
წამოვედი.
გზაში ათასი ფიქრი მიტრიალებდა, მაგრამ ათასივე ერთ წერტილში იკვეთებოდა.
“ის მოკვდა!”
“რა მოხდებოდა მე რომ ვყოფილიყავი იმ ხის ყუთში?
რას გააკეთებდა ის ჩემს ადგილზე?
ალბათ, ის ვერასოდეს იქნებოდა ასეთი მშვიდი, ხმა და ცრემლებწართმეული , თავდახრილი არ დაელოდებოდა, როგორ გამომამწყვდევდნენ პატარა ხის ყუთში და მომაყრიდნენ მიწას.
ალბათ, პირველივე წამს მოკვდებოდა, პირველივე წამს, როცა ჩემს ნარჩენებს დაინახავდა. არა, თავს არ მოიკლავდა, მას სწამდა ღმერთის, თუ ღმერთების, არ მახსოვს… უბრალოდ სწამდა , რომ თავის მოკვლა ჯოჯოხეთის უტყუარი ბილეთი იყო, ამიტომ თავს არ მოიკლავდა, მაგრამ ზუსტად ვიცი ეს საჭირო არც იქნებოდა, თავისით მოკვდებოდა, უბრალოდ, უმიზეზოდ. არა, განა ჯოჯოხეთის ეშინოდა? უბრალოდ ვერ გაბედავდა იქ წასვლას თუ არ ეცოდინებოდა რომ იქ არ ვიქნებოდი. რა საკვირველია, მისი აზრით, იქ არ ვიქნებოდი, მე ხომ წმინდანი ვიყავი მისთვის?
იქ რა მინდოდა?
სისულელეა…
Continue reading
